Αιχμάλωτος για χρόνια από αναμνήσεις,
από χαράματα και σούρουπα μοναδικά,
τώρα τ’ αγκάθια τους ‘μείναν για ν’ αντικρίσεις
όλο το πέρασμα από εκείνη την ψευτιά.
Φυλακισμένος απ’ τη νύχτα κι ανάμεσα
σε δύο μαξιλάρια να ανασαίνεις
πάρε το όπλο σου και ρίξε μια σφαίρα άμεσα
στις αναμνήσεις αφού σ’ είδα να σωπαίνεις.
Πυροβόλησε τις αναμνήσεις,
μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις,
τη μαγεία των ονείρων να κρατάς,
σε δειλινά να τη σιγοτραγουδάς.
Πυροβόλησε τις αναμνήσεις,
στήσ’ τους καρτέρι κάτω απ’ ολόγιομο φεγγάρι
κι άμα σε πλησιάσουν μην τους μιλήσεις,
κατευθείαν στην καρδιά ρίξε σαν παλικάρι.
Γιατί οι αναμνήσεις τριγύρω μας πετούν,
πουλιά κυνηγημένα από τα πάθη,
σε ξοδεύουν και ψευτογελούν
διαρκώς για τα ίδια λάθη.
Αναμνήσεις που πληθαίνουν όσο γερνάς,
αναμνήσεις που στην πλάτη σου πάντα κουβαλάς
Αναμνήσεις που διαφέρουν από νύχτα σε μέρα,
που φεύγουνε Παρασκευή και έρχονται Δευτέρα.
Πυροβόλησε τις αναμνήσεις,
για να ερωτευτείς, για ν’ αγαπήσεις
πυροβόλησέ τες, θάψ’ τες στο χώμα
όσο οι αγγέλοι σου εδώ κάτω ραπάρουν ακόμα.
Πυροβόλησε τις αναμνήσεις,
ξετρύπωσέ τες όλες με δολώματα,
να σε αγγίξουν μην τις αφήσεις,
ρίξε τις σφαίρες να σκορπίσεις τ’ αρώματα.

Shoot the memories,
just shoot them all,
I am keeping all the reveries
To sing to a nightfall.

Shoot the memories,
just shoot them all,
there is no place for treacheries,
and I will never fall.

Από σχέση σε σχέση από φιλί σε φιλί
από αγκάλη σε αγκάλη, από ευχή σε ευχή,
από όρκο σε όρκο, από ματιά σε ματιά
από δάκρυ σε δάκρυ, ως τη στερνή τη γουλιά,
τις κλείδωσα ένα σούρουπο στο πιο ψηλό συρτάρι
μα ήρθε η θύμησή σου κι απόψε να τις πάρει.
τις ξόρκισα, τους έβαλα ένα πέπλο νεραϊδένιο,
τις έντυσα στα μαύρα για καθετί χαμένο,
τις πότισα όλη νύχτα να πιούνε να μεθύσουν,
να ξεχαστούν και στίχους μου να τραγουδήσουν.
Τις πέταξα στο δρόμο μα βρήκαν μονοπάτι
να ανέβουν, να τρυπώσουν σε κάθε μου γινάτι
Τις πήρα από το χέρι στην ακροθαλασσιά,
γιατί κολλάν στον άνθρωπο τις ρώτησα αυστηρά,
γιατί ωριμάζουν και σαπίζουν απ’ του νου μας το τσαμπί,
κι όταν καλύπτεται το φως ξετρυπώνουν γιατί;
Κάθε γιαγιά έχει μια ανάμνηση σε μια βελονιά,
κάθε παππούς στου προσώπου του την περασιά,
κάθε γονιός σε μια του πράξη στου παιδιού του τη ματιά,
κάθε αγόρι όταν κλωτσάει μακριά μια μπαλιά.
Κάθε κορίτσι στα ριζώματα βαθιά στην καρδιά
κι ο ποιητής σ’ ένα στιχάκι που χαρίζει σε χαρτιά
μα όταν βλέπεις τον καθένα απ’ αυτούς να γελά
τις αναμνήσεις θα χουν πνίξει εκεί στην ακροθαλασσιά.

Shoot the memories,
just shoot them all,
I am keeping all the reveries
To sing to a nightfall.

Shoot the memories,
just shoot them all,
there is no place for treacheries,
and I will never fall.

Shoot now the memories man,
there‘s any time for fun.
Shoot now the memories, breathe,
this is your life underneath.
You should be ready, be dready and come,
just take a bottle of rum,
sink there the memories ace
and fire…
to make brighter this place.