Ό,τι σκεφτείς να τρέξεις ν’ ανταμώσεις
μ’ αν αγαπήσεις όλα μην τα δώσεις
γιατί τα πάντα σβήνονται απ’ το χιόνι,
έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.

Όταν κρυώνεις δε σε ζεσταίνει κανείς
αναρωτιέσαι στη σιωπή σου αν αξίζει να ζεις,
για ποια ηδονή κρυφή, για ποιο παραμύθι,
για ποια Άνοιξη που από ανάγκη μένει στη λήθη.
Και κάθε μέρα σου θες να ‘ναι σαν την πρώτη,
ένα βαρύ ναρκωτικό που σε κρατάει δεσμώτη,
ίσως ο κόσμος να είναι επανάληψη αιώνια,
ζωή και θάνατος κι ανάποδα, περνάνε τα χρόνια.
Ξέρεις το τέλος δειλή κι όμως φοβάσαι
και σε έναν έρωτα αδιάφορο απαρνιέσαι να 'σαι,
αυταπατάσαι και κολυμπάμε στο χάρτη
πάνω σε νούφαρα ανοιχτά που δεν τα πιάνει μάτι,
έτσι δεν ψάχνεις τα απλά και προσπερνάμε βουβά
όλο το κλάμα μας που στάζει πάνω στη μοναξιά.
Είναι κι οι δρόμοι γκρίζοι και περισσή η αγωνία
που σφίγγει τα λόγια με μια θηλιά απελπισία,
λες να ‘σαι μόνο εσύ με στεγνό το στόμα,
μόνο εσύ που βλέπεις δρόμους γκρίζους ακόμα,
θαρρώ πως όμορφες πάντα είναι οι διαδρομές
που αντανακλούν εκεί τα αστέρια και ταιριάζουν ευχές,
και ταιριάζουν ματιές τα χαράματα με θάματα,
περνούν οι νυχτιές με αγκαλιές και τάματα,
στ’ αντίο σε λυγίζουν σα βαθιές πληγές
και τις θυμάσαι στο κρύο μα περπατάς μ’ αντοχές.
Μείναμε μόνοι μα ήμασταν πάντα εμείς,
εγώ κι εσύ, να μου φωνάζεις κοίτα να ονειρευτείς,
μείναμε μόνοι μα ήμασταν πάντα εμείς,
μαζί πριν από χρόνια δυο στάλες βροχής,
και τώρα βήματα χώρια, τι ψάχνεις να βρεις,
ποτέ δεν ήθελα να ξεχαστείς..

Όσα θάματα μας είδαν κατάματα
χαράματα, γάματα,
γιατί τα πάντα σβήσαν στο χιόνι.
Όσες ματιές ανταλλάξαμε φωτιές,
στιγμές, γάμα κι αυτές,
έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.
Όσα φαντάσματα μας κέρασαν κλάματα,
γεράματα, γάματα,
ο έρωτάς μας δε σε λυτρώνει.
Κι όσες ευχές που γεμίζαν ψυχές,
ντροπές, γάμα κι αυτές,
έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.

Να ‘τανε όλη η ζωή μία πανέμορφη ζάλη
κι όποτε θέλεις να ξυπνάς, να δοκιμάζεις άλλη,
ν ανατριχιάζεις, να ξαφνιάζεσαι, να τραγουδάς,
το φως σαν έντομο ασταμάτητα να κυνηγάς,
με τη γλυκιά του αυταπάτη πως είν’ η λάμψη ευτυχία
αφού αν δεν λάμψει το ίδιο ίσως να ‘ρθεί η τιμωρία.
Κι έχω λαθέψει κι εγώ αφού μες στον στεναγμό
δεν ενώνονται χείλη κι ούτε που θέλω να βρω
και λαθεύω ξανά που το μηδέν μ’ ενοχές
πάντα θα θρέφω και σε μάτια πια δεν ψάχνω φωτιές,
που καλοκαίρια προσπερνώ καθώς φύγαν δροσερά
και όχι πάνω σε σάρκες ενωμένες καυτά.
Λαθεύω που βυθίζομαι σε συναισθήματα
στοργή, αγάπη, έρως και σκαρώνω ποιήματα,
αφού ό,τι νιώθεις δεν έχει σημασία καμιά
αν δεν κολλήσεις μια λέξη σιμά τους γλυκά,
“αμοιβαία” κι η καρδιά πλέκει φτερά
και ξεχνάς το γιατί ώσπου να είναι αργά,
χωρίς καμιά λογική και πλησιάζει η σφαγή
και γινόμαστε ξένοι μέσα σε μία στιγμή.
Δε θέλω ν’ αγαπήσω, να ερωτευτώ,
να σε μάθω ή από συνήθεια κοντά σου να ζω,
θέλω να είσαι εσύ που τη ματιά σου τη θαμπή
να κοιτάω πάντα με πόθο και ντροπή.
Μείναμε μόνοι με υφάντρα τη μοίρα,
να σπαράζω κάθε κρίμα, ν’ απαρνιέμαι ό,τι πήρα,
μείναμε μόνοι με υφάντρα τη βόλεψή σου
να τυλίγεσαι απ' τον πόνο κι απ' την ψυχή σου
μα το παλεύεις, νικάς και τον έρωτα ξανά ζητάς,
μα δε γαμιέται, κοίτα όμορφα να γερνάς..

Όσα θάματα μας είδαν κατάματα
χαράματα, γάματα,
γιατί τα πάντα σβήσαν στο χιόνι.
Όσες ματιές ανταλλάξαμε φωτιές,
στιγμές, γάμα κι αυτές,
έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.
Όσα φαντάσματα μας κέρασαν κλάματα,
γεράματα, γάματα,
ο έρωτάς μας δε σε λυτρώνει.
Κι όσες ευχές που γεμίζαν ψυχές,
ντροπές, γάμα κι αυτές,
έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.


Όσα ανάμματα μαλάματα, κράματα,
στις καρδιές μας ράμματα, γάματα.
Όσες τρελές σκιές σ’ όμορφες διαδρομές,
πεθυμιές, αγκαλιές, γάμα κι αυτές.
Σ’ όσα αστράμματα σταλάξαμε τάματα,
ονειροδράματα, οράματα, γάματα.
Κι όσες βραδιές ερωτικές, αναρχικές,
ακρογιαλιές, δροσιές, γάμα κι αυτές,
Γιατί τα πάντα σβήσαν στο χιόνι.

Όσα θάματα μας είδαν κατάματα
χαράματα, σταλάματα, γάματα,
Όσες ματιές ανταλλάξαμε φωτιές,
αστροφεγγιές, στιγμές, γάμα κι αυτές.
Όσα φαντάσματα μας κέρασαν κλάματα,
γεράματα, δράματα, γάματα.
Κι όσες ευχές που γεμίζαν ψυχές, ντροπές,
φωνές γλυκές γάμα κι αυτές,
Έτσι κι εμείς μείναμε μόνοι.