Τι να πει η ζωή σ’ όσους δε βρήκαν στεριά
και βγήκαν απέναντι σε τόσα θεριά.
Μ’ όσους γεράσαν και άντεξαν πάμε μαζί,
τι κι αν ο χρόνος έκανε τη δικιά του στραβή.
Στην κενότητα της καθημερινότητας,
καμιά υποκρισία, θιασώτες εντιμότητας.
Γι αυτούς τους ανθρώπους πώς μπορείς να ντραπείς,
τι μπορείς να σκεφτείς, για δυσκολίες τι να τους πεις.
Περάσαν θάλασσες και στέκονται ακόμα καμαρωτοί,
τι να τους πει κι η ζωή.
Μπήκαν μπροστά στον αγώνα οι δυνατοί
κι έγινε μόνο η αρχή.
Μπρος στα σκοτάδια παραμείνανε γελαστοί,
τι να τους πει κι η ζωή.
Κι άμα την άκρη ακόμα δεν έχεις βρει,
ψάξε τ’ αστέρια στη γη.
Κι εσύ είσαι από αυτούς, τολμηρός και τρελός,
στων επικριτών τη ρωγμή αιρετικός,
μου ‘παν να σε λέω πειρατή,
να σε λέω ονειροπόλο και ιδεαλιστή,
άκουσα πως καημοί ριζώσαν στην καρδιά σου
μα πάντα πεντακάθαρο το βλέμμα είν’ στη θωριά σου,
στο πέρασμά σου σε φωνάζουν μαχητή,
για μένα είσαι άνθρωπος κι αυτό μόνο αρκεί.

Αρκούσε μία στιγμή,
(μια θάλασσά, μια βροχή),
ένα του Ιούδα φιλί
(μια αγκαλιά αγκαθωτή)
ν’ αντρέψουν οι στεναγμοί
(σε κάθε μια διαδρομή)
και βγήκαν πιο δυνατοί
(κι έγινε μόνο η αρχή).

Τους ντύσανε οι καημοί
(δε βάλαν μάσκα και στολή)
με μια του πόνου αφορμή
(έστειλε ο πόνος φυγή),
περίσσιοι ξεριζωμοί
(από δω κι από κει),
τι να τους πει κι η ζωή
(τι να τους πει ρε κι η ζωή).

Κάθε σκοτάδι μια ευχή
και στέκουν καμαρωτοί,
ψάχνουν τ’ αστέρια στη γη,
τι να τους πει κι η ζωή
(τι να τους πει κι η ζωή).

Ίσως αρκούσε μια στιγμή για να βγουν πιο δυνατοί
και τη φιλία τους να βάλουν απ’ όλα στην κορφή,
στο μπαλαούρο έκρυψαν τα όνειρα κρυφά
και σε κατάρτια θεριεύει η φωτιά.
Λένε κανείς τους πως δε γύρισε από τέτοιο ταξίδι,
με σεβασμό ακούσαν όσα γνωρίζαν ήδη,
λένε ποτέ τους δεν μπήκαν σε καρνάγια ρημάδια,
με μαγκιά στο πρόσωπό τους κρατήσαν τα σημάδια.
Γι αυτούς όλες οι νύχτες αντρεύουνε το βήμα,
τους είδαν να γλιστρούν πάνω σε κάθε κύμα,
έγνοιες μυριάδες στις ψυχές τους αναθρέψαν,
μόνοι πορεύτηκαν και λεύτεροι επιστρέψαν.
Εσένα σ’ ανταμώσαν να ξορκίζεις τους τυφώνες,
ρεσάλτο επιχειρούσες σ’ ανυπότακτους χειμώνες,
να συγχωρείς ανθρώπους κι έρωτες στη στιγμή
σαν αυτούς που δεν βρίσκει τι να πει κι η ζωή.

Αρκούσε μία στιγμή,
(μια θάλασσά, μια βροχή),
ένα του Ιούδα φιλί
(μια αγκαλιά αγκαθωτή)
ν’ αντρέψουν οι στεναγμοί
(σε κάθε μια διαδρομή)
και βγήκαν πιο δυνατοί
(κι έγινε μόνο η αρχή).

Τους ντύσανε οι καημοί
(δε βάλαν μάσκα και στολή)
με μια του πόνου αφορμή
(έστειλε ο πόνος φυγή),
περίσσιοι ξεριζωμοί
(από δω κι από κει),
τι να τους πει κι η ζωή
(τι να τους πει ρε κι η ζωή).

Κάθε σκοτάδι μια ευχή
και στέκουν καμαρωτοί,
ψάχνουν τ’ αστέρια στη γη,
τι να τους πει κι η ζωή
(τι να τους πει κι η ζωή).