Ξεχάστηκα στη σκοτεινιά
αν και φτερούγιζα συχνά,
γεράκι μες στην ομορφιά
με μαραμένη όμως καρδιά.

Μαραμένα γιασεμιά σ’ αυτή την πόλη,
λες να ΄ρθε η μέρα εκείνη και ΄φύγαν όλοι;
Μαραμένες καρδιές σε παγωμένες αυλές,
κρεμασμένες να στεγνώσουν υποσχέσεις κι ευχές.
Καλημέρα που ν’ ακούσω, που να βρω,
μ’ αδειάσαν πάλι τα όνειρά μου αυτόν τον τόπο να δω,
σκοτάδι είχε όταν ξάπλωσα να ταξιδέψω,
σκοτάδι βλέπω κάθε αυγή, τι να διαλέξω;
Ο κόσμος πάντως της νύχτας τι κι αν κρύβει παραμύθια,
την αλήθεια φανερώνει και με διώχνει απ’ τη συνήθεια,
όλα τ’ απάγκια μου εκεί πλάθω όπως θέλω εγώ
κάθε βράδυ αλλιώς κι ονειροπολώ.
Στο βάθος φως έχει ακόμα και η πόλη αυτή
και φέρνει ωραίες θύμησες από άλλη εποχή,
τους πρώτους στίχους που μ’ έκανε να γράψω
και συνεχίζω κι έχω φτερά να πετάξω.
Εδώ ανάσανα και μίλησα, περπάτησα και έμαθα,
σεργιάνισα, μελέτησα, σκέφτηκα και ξέμαθα,
τραγούδησα και έφυγα, έζησα και άλλαξα,
αγάπησα και όλα στην καρδιά μου τα στάλαξα,
πάντα έκανα όνειρα κι εκεί ταγμένος,
γαντζωμένος απ’ τα σπάνια και γι’ άλλα χρεωμένος,
ευγνώμων για τον τόπο που με άγιαζε με μύρο
πικραμένος που μαράθηκαν οι σκέψεις τριγύρω.
Τώρα ξυπνώ κι η ανάσα μου στα χείλη παγώνει,
απ’ το παράθυρό μου βλέπω την πόλη στο χιόνι,
μαραμένες καρδιές σε βεράντες κι αυλές,
κρεμασμένες να στεγνώσουν όλες τους οι στιγμές.

Από παιδί σου φωνάζω ξύπνα και δες..

Για δες, σ’ αυτόν τον τόπο πως χάσαμε
ευχές και στέγνωσαν οι στιγμές.
Για δες, κρεμασμένες τριγύρω μας
σ’ αυλές, μαραμένες καρδιές.

Όσοι απ’ τον τόπο αυτόν φτερουγίσαν σα γεράκια και φύγαν
έχουν στα μάτια τους βαθιά τη σκοτεινιά κι όπου πήγαν
ανταμωθήκαν σε ξεροτόπια και βαλτόνερα
αφού συνήθισαν χρυσάφι να βγάζουν απ’ τ’ απόνερα,
αφού έμαθαν σιωπή να τάζουν στους γκεβεζέδες
κι απ’ την ψυχή τους να ξεπλένουν θρασίμια, λεκέδες,
αφού ξετρύπωναν δειλούς με θηλιές απ’ τα γκερίζια
κι αντίκρυ στη μιζέρια στήνανε μετερίζια.
Όσοι απ’ τον τόπο αυτό φτερουγίζαν σα γεράκια συχνά
περήφανοι κι αγέρωχοι εξωτερικά,
δεν βρήκαν ούτε εκείνοι την ομορφιά,
εδώ που οι χειμώνες μαραίναν την καρδιά.
Κι εγώ νομάς και ξένος και ταξιδιώτης,
οδηγός μου στο φτερούγισμα ο Απηλιώτης,
είπα να δώσω στην καρδιά μου το ξανέμισμά της
μ’ αυτή αντίκριζε αυλές παγωμένες, το χαβά της
και επέστρεφα και έφευγα και πάλι γύριζα
μήπως αλλάξω αυτόν τον τόπο, να τον συγύριζα,
απέτυχα όμως έμαθα την Άνοιξη να φέρνω σε μένα
κι ίσως κι εσύ να μην τα βλέπεις έτσι όλα μαραμένα.

Παντού ηχούν οι παιδικές μας φωνές..

Για δες, σ’ αυτόν τον τόπο πως χάσαμε
ευχές και στέγνωσαν οι στιγμές.
Για δες, κρεμασμένες τριγύρω μας
σ’ αυλές, μαραμένες καρδιές.