Λίγα τα λόγια, μέσα σε υπόγεια,
περνάνε, ζητάνε, μαραίνονται κλώνια,
καρδιές λυγισμένες, αλλού χρεωμένες,
με δάκρυα στα μάτια, στιγμές μαραμένες.
Άδικα χρόνια, καμμία συμπόνοια
πρωινά πεταμένα μέσα στα βαγόνια.
Βιος σε χαρτόκουτα, σε μία κουβέρτα,
κλειδώνονται οι λέξεις μέσα σε λουκέτα,
προτάσσω το χέρι, ψυχές τριγυρίζουν,
σ’ ακορντεόν το αύριο κουρδίζουν.
απ’ άκρη σε άκρη, από στοά σε στοά
επαιτώ για λίγα ευρώ την παιδική μου μιλιά,
επαιτώ την παιδικότητα που πήγε μακριά,
τα πρώτα λόγια που μετάνιωσα όταν είπα μαμά,
όταν είπα μπαμπά, πίστεψα πως αληθινά
με τα όνειρά μου θα πετούσα μια μέρα ψηλά.

~ ~ Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της ζωής
για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας
αλλά δεν προέρχονται από εσάς
και παρότι είναι μαζί σας
δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,
όχι όμως τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Ακούτε ρε;
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.~ ~

Πιάσε με απ’ το χέρι
και πάμε ξανά
να βρούμε εν’ αστέρι
απόψε μαμά.
Άλλο ένα καλοκαίρι
χωρίς αγκαλιά,
στη ζωή μου μαχαίρι
τα χρόνια αυτά.
Πιάσε με απ’ το χέρι
και πάμε μαζί
να βρούμε εν’ αστέρι
για κάθε παιδί.
Θέλω να ντύσω
ομορφιά την καρδιά,
θέλω να ζήσω,
κουράστηκα μαμά.


Σε πιάνω απ’ το χέρι να βρούμε εν’ αστέρι
μα εσύ με τραβάς σε άπειρα μέρη
κι είν’ ακόμα μεσημέρι κι έχω δρόμο πολύ,
θα με βαστάξουν τα πόδια ως τη νύχτα αυτή;
Τώρα καίει κι η γη, σκουραίνει ο ουρανός
το δρόμο έχεις κρύψει για μένα στο φως,
σκυφτοί διαβαίνουν όλοι, που να βρω αραξοβόλι
στην πόλη αυτή είναι ίδιοι ζοφεροί και φεγγοβόλοι
απαξιωτική ματιά και ψεύτικες λύπες
σιωπηλά γαμώτο δήθεν για τα λόγια που μου είπες.
Πες μου ένα παραμύθι σαν τ’ άλλα παιδιά
επαιτώ τώρα πια να ονειρευτώ ξανά,
επαιτώ μιαν αγκαλιά ποτέ δεν είναι αργά
να νιώσω ότι και μένα κάποιος μ αγαπά.
Πάρε με σου λέω από εδώ μακριά,
γιατί ο χρόνος λυσσά, κουράστηκα μαμά.


~ ~ Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους,
όχι όμως την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο
που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε
ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε,
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω
ούτε μένει στο χτες. ~ ~

Πιάσε με απ’ το χέρι
και πάμε ξανά
να βρούμε εν’ αστέρι
απόψε μαμά.
Άλλο ένα καλοκαίρι
χωρίς αγκαλιά,
στη ζωή μου μαχαίρι
τα χρόνια αυτά.
Πιάσε με απ’ το χέρι
και πάμε μαζί
να βρούμε εν’ αστέρι
για κάθε παιδί.
Θέλω να ντύσω
ομορφιά την καρδιά,
θέλω να ζήσω,
κουράστηκα μαμά.