Σε μια πόλη που τα όνειρα μπαίνουν στη σειρά
και δε χρειάζεται ποτέ να σκεφτείς προσεκτικά.
Σε μια σκέψη που κάνεις μοναχός
ο δρόμος για να φτάσεις δεν είναι μακρινός.
Με την πρώτη ηλιαχτίδα που ο ήλιος θα μας στείλει
σε λίγα λεπτά θα φτάσεις στη πύλη.
Κι όταν περάσεις να κάνεις μια ευχή
κι απ’ τη θέα αν απορήσεις μη ρωτήσεις γιατί.
Και το στολίδι της φαντάζει λαμπερό,
μες στου νου τη φαντασία αληθινό.
Μη ξεχάσεις να το δεις γιατί είναι κρίμα
και μη φοβηθείς δε σηκώνει κύμα.
Μη χάνεις καιρό γύρνα πιο ‘κει,
στο κέντρο φανερή η διαμαντένια ακτή.

Αυτός ήταν ο πρόλογος και τώρα εγώ αρχίζω
για να βρω την ακτή από ‘δω και ‘κει γυρίζω.
Στο ψηλότερο μέρος ανεβαίνω με κόπο
και χωρίς ταλαιπωρία σαν να βρήκα τον τρόπο
πιο κοντά σου να έρθω λίγο να σ’ ακουμπήσω
κι απ’ την πολλή ομορφιά σου ας είναι να μεθύσω.
Κι άφησέ με σου λέω εκεί κοντά σου να μείνω
στην άκρη σου να βάλω το γαλάζιο κρίνο.
Και πιο δίπλα, μη ξεπλέξεις το μύθο
και στα διαμάντια που έχεις μη βάλεις άλλο λίθο.
Φοβέρες και φουρτούνες μη βιαστείς να σηκώσεις,
με τ’ όνειρό σου ποτέ ραντεβού να μη δώσεις,
αν είναι να έρθει θα ‘ρθει μοναχό του
κι αν ποτέ θα χαθεί μη λυπηθείς το χαμό του
γιατί πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
αλλά η μοναξιά παραμένει ακμαία.
Μες στο νου μου ακτή μη πάθεις κακό
κι αν ακόμα εγώ δε μπορώ να σε δω
κι αν μια μέρα κατά λάθος σε αρνηθώ
τότε τη πύλη σου ποτέ μη διαβώ.
Της σκέψης ζωντάνια, του ονείρου ψυχή,
της φαντασίας φλόγα, του μύθου αρχή,
γεμάτη διαμάντια με λάμψη παντού
μοιάζεις με κομμάτι του μπλε ουρανού,
σαν ένα αστέρι με διάχυτο φως
που με ιδιαίτερη φροντίδα έφτιαξε ο Θεός,
με στυλ μιας θεάς, πολύ πολυτέλεια
και πάντα στο κέντρο γεμάτη ονειροτέλεια.
Και όταν φωνάξω στο κέντρο ζει
μόνο θα εννοώ τη διαμαντένια ακτή.

Το όνειρο σαν ψάξεις ξέρεις που να το βρεις
πριν αρχίσεις το μύθο να με θυμηθείς,
μες στη φαντασία μια λάμψη υγρή,
στο κέντρο φανερή η διαμαντένια ακτή.

Μη φοβάσαι το χρόνο που γρήγορα κυλά
εγώ κοντά σου θα ‘μαι σε κάθε νυχτιά.
Κι αν μόνη ξυπνήσεις μη μ’ αφήσεις μονάχο
όταν φύγεις μετά δεν ξέρω τι θα ‘χω.
Μπορεί ένα φόβο ή μια ντροπή,
θα έρθω και θα μείνω μαζί σου ακτή.
Μαζί να δούμε ψηλά τ’ αστέρια τ’ ουρανού
κι ας μας βάλουν ό,τι θέλουν μέσα στο νου,
ίσως ένα όνειρο ή μόνο μια σκέψη
ή ένα ψέμα καλό στο χρόνο ν’ αντέξει
και ποτέ μη διακρίνει τη νύχτα με τη μέρα
ν’ ανασάνει κι αυτό της φύσης αέρα.
Με την τύχη κοντά μου για μία στιγμή
γιατί ποτέ δε μου μίλησε σ’ όλη τη ζωή.
Και πάντα μαζί διαμαντένια ακτή
στου ονείρου την κρυφή, την υπόγεια πηγή.
Κι αν έστω στερέψει από κοντά μου σε χάσω
αν άλλος σε πάρει εγώ θα κάνω πάσο.
Ως τότε όμως μπορεί το όνειρο να ψάξω
και για να ‘ρθει κοντά μου τ’ αστέρια θα του τάξω
και το μύθο θ’ αρχίσω σαν λάμψη υγρή,
πάντα στο πλευρό μου διαμαντένια ακτή.

Το όνειρο σαν ψάξεις ξέρεις που να το βρεις
πριν αρχίσεις το μύθο να με θυμηθείς,
μες στη φαντασία μια λάμψη υγρή,
πάντα στο πλευρό μου διαμαντένια ακτή.