Έριξα τ’ άστρα πανωφόρι για να ‘ρθώ να σε βρω,
σ’ αυτό το έρημο ανηφόρι είμαι εδώ και καιρό
και δεν περνάει έν’ αγέρι τον καημό μου να πω
και δεν περνάει ένας άνθρωπος ελπίδες να δανειστώ.

Τις νύχτες κέντησα στο κορμί μου φυλαχτό,
μάζεψα όσα σου είχα γράψει μετά το χωρισμό,
τ’ ανηφόρι σου λέω ήρθε η ώρα ν’ ανεβώ
και στα ξεράγκαθα ν’ αφήσω όσα σου είπα σ’ αγαπώ.

Βάζω πάνω στα χείλη μια γεύση ουρανό,
εδώ θαρρώ ότι απόκαμα με τον καιρό,
βήμα βήμα σταθερά και ξεκινώ ν’ ανεβώ
το πιο δροσάτο της ζωής μου πρωινό.

Είβαλα είβαλα ωωωωωώ
σ’ ένα ανηφόρι ξερό,
με τη νυχτιά φυλαχτό,
έσπειρα τα σ’ αγαπώ.

Είβαλα είβαλα ωωωωωώ
μετά από χρόνια θα ‘ρθώ
κι αν έχουν φυτρώσει ανθό
ίσως ξαναερωτευτώ.

Σκοτούρες έβρεξαν τα σύννεφα στο χώμα αυτό
κι όμως βρήκα κουράγιο τ’ ανηφόρι ν’ ανεβώ
τι κι αν οι ψίθυροί σου ήταν σε κάθε μου βήμα,
τι κι αν πέταγα κάθε λεπτό από ένα μου ποίημα.

Απ’ τις πανσέληνους το φως είχα σκορπίσει,
το μονοπάτι να αντικρίζω και μετά τη δύση,
τι κι αν στα δειλινά εκείνα τα μωβ σε είχα τάξει
προσμένω ένα πρωί τώρα δροσάτο να χαράξει.

Βάζω πάνω στα μάτια το άγγιγμα απ’ τη μοίρα
θα έχω προίκα βαριά απ’ όσα είδα και πήρα
και σπέρνω στα ξεράγκαθα όλα τα σ’ αγαπώ
κι εσύ γλυκιά μου ανάμνηση να πας στο καλό.

Είβαλα είβαλα ωωωωωώ
σ’ ένα ανηφόρι ξερό,
με τη νυχτιά φυλαχτό,
έσπειρα τα σ’ αγαπώ.

Είβαλα είβαλα ωωωωωώ
μετά από χρόνια θα ‘ρθώ
κι αν έχουν φυτρώσει ανθό
ίσως ξαναερωτευτώ.

Στ’ ανηφόρι αυτό παρασύρθηκα κι εγώ,
εδώ και χρόνια έψαχνα τρόπο να το ανεβώ,
στην ημεράδα μου βολεύτηκα τι κι αν σε ερωτεύτηκα,
τα πόδια μου βαθιά μέσα στο χώμα ανέχτηκα.
Ξοδεύτηκα απ’ τις θύμησες, τα λόγια σου δεντρί μου
και πάνω σε παράδοξα τιθάσευσα τη λογική μου.
Η απευχή μου συντροφιά μου κι ούτε πονηρεύτηκα,
παιδεύτηκα, μπερδεύτηκα όμως το ξανασκέφτηκα.
Έσπειρα αμέσως στον ξερότοπο τα σ’ αγαπώ,
αν φυτρώσουν ανθό υποσχέθηκα θα ξαναρθώ.
Φεύγω από ‘δω, την καρδιά ξεγελώ, χαμογελώ,
κοιτώ ψηλά, τις αναμνήσεις πετώ.
Θα ‘χεις ακούσει είναι το χούι μου να καίγομαι,
να περιφέρομαι, μες στη φωτιά να φλέγομαι,
να αντιστέκομαι, να ενδιαφέρομαι, ν’ ανέχομαι,
όλα τα βήματα, στη λάσπη να μαίνομαι
και να κεντάω κάθε νύχτα στο κορμί μου φυλαχτό
είτε σ’ αγαπώ, είτε σε μισώ.


~ ~ ~ Στ’ ανηφόρι αυτό
παρασύρθηκες καιρό,
δεν ξέχασες ακόμα
κι ανέχτηκες το χώμα.
Με αναμνήσεις γέμισες,
τη λογική πολέμησες.
Συντροφιά η απευχή
μα ούτε μία ευχή.
Έτσι σκόρπισες τα σ’ αγαπώ
κι αν φυτρώσουν ανθό,
με τη νύχτα φυλαχτό
θα ξανάρθεις εδώ.
Κι ας καίγεσαι,
κι ας περιφέρεσαι,
θα αντιστέκεσαι, θα ενδιαφέρεσαι
και στο τέλος θα χαίρεσαι,
μακριά απ’ το ανηφόρι αυτό,
είτε σ’ αγαπώ, είτε σε μισώ.~ ~ ~

Είβαλα είβαλα ωωωωωώ
σ΄αφήνω να πας στο καλό..