Θάψε το απόλυτο, κάψε το ευκολογύρευτο
και τ’ ασυμβίβαστο ψάξε, το ανοικοκύρευτο
γράψε στις σκέψεις σου κι όλα τ’ ανώριμα θήρεψε,
στιγμές αφάνταστες κράτα κι όπου βαδίσεις πονήρεψε.
Πάρε στα χέρια σου τις φλόγες και ν’ αντέχεις
να τις σκορπάς κι εκεί ακόμα που δεν το έχεις,
είναι ασυγχώρητοι όσοι δειλιάζουν,
όσοι τρομάζουν κι όσοι το ουρανοθέμελο σου τάζουν,
είναι λιγόψυχοι κι αυτοί που μιλάνε πολύ
χωρίς ουσία και γαμάνε την όποια στιγμή.
Και είμαστε αυτό που είμαστε
για να αλλάξουμε αυτό που κάνουμε
όμως στο τέλος αδερφέ μου τα χάνουμε,
το συλλαμβάνουμε αλλά τίποτα πια δεν κάνουμε.
Ρε άλλαξέ το, γράψ’ το στ’ αρχίδια σου,
μάζεψε τώρα από τις στάχτες τ’ αποκαΐδια σου
και πάμε με αγκαλιές όλη τη χώρα γυρνάμε,
τα εμπόδια και τ’ αγκάθια τα ξεπερνάμε,
σε μιαν απόχη μάζεψε τα όνειρά σου,
για τη γενιά σου μαλάκα κάν’ το, για τα παιδιά σου.

Είμαστε απλά μια κουκίδα που στο χάρτη δεν είδα,
είμαστε αυτοί που γεννηθήκαν ξανά απ’ την ελπίδα;
Είμαστε μια αριστερά, κέντρο, μετά δεξιά
είμαστε όλης της γης τα μυαλά;

Είμαστε μια ιστορία, μια λέξη δημοκρατία;
Είμαστε όλον το χρόνο ξάπλα σε μια παραλία;
Είμαστε αυτό που γίναμε με μία ματιά;
Αυτό που είμαστε πάμε να πούμε δυνατά..

Είμαστε στίχοι, μουσική και αλητεία
Μεγάλη είμαστε αγκαλιά σε μια πορεία.
Ξανακαρφώσαμε τ’ αστέρια σε κάθε νυχτιά
Εμείς είμαστε ρε η πιο μεγάλη φωτιά.

Είμαστε πολιορκημένοι όχι όμως ηττημένοι
νικητές είμαστε, λεύτεροι και ενωμένοι.
Κι η ματιά μας μοιάζει τόσο στον ουρανό
δε λυγίζουμε μαλάκες, θυμηθείτε το αυτό.

Και είμαστε αυτό που κάνουμε
για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε,
μάλλον εδώ λωλαθήκαμε εντελώς
και φέρνει ασχήμιες συνεχώς ο καιρός.
Tagαριστήκαμε σε μέρη που είχαν κάποτε υποφέρει
από φτώχεια, μοναξιά και δεξιών το χέρι.
Σχολιάζουμε τα πάντα μα ρούπι δεν κουνιόμαστε
δυο λεξούλες φτάνουν yolo, κώλο και γαμιόμαστε.
Πετρωμένοι και ανίκανοι πεθαίνουμε,
κι αλαργινά κοιτάμε και σωπαίνουμε,
έναν σωτήρα βρίσκουμε κάθε τόσο
και το παιδί μου και το εγγόνι μου γι αυτόν θα αποβλακώσω.
Μαλάκες είμαστε που ακούμε ότι μας πούνε,
είμαστε αυτοί που τώρα λέμε να γαμηθούνε.
Και ό,τι ήμασταν πετάμε μες στα σκουπίδια μας,
με αξιοπρέπεια θα ζούμε και τ’ άλλα στα αρχίδια μας.
Φώτισέ με αγιοκέρι μου απ’ το φως σου να χαρώ,
από των δέντρων τον ίσκιο να αναπνέω να γεννηθώ
κι αν βολευτώ κάτω απ’ της πένας μου τη ρωμιοσύνη
ρίξε μου φίλε μια στον κρόταφο και ό,τι γίνει.
Έχω γκρεμίσει όλα τα τείχη, τους φράχτες, τα κεμέρια,
άφραγκος κι ελεύθερος θα φέρω καλοκαίρια,
με τα δυο μου τα χέρια και ρομαντική καρδιά
αγωνίζομαι να φέρω σε όλα κόντρα ξαστεριά.

Είμαστε απλά μια κουκίδα που στο χάρτη δεν είδα,
είμαστε αυτοί που γεννηθήκαν ξανά απ’ την ελπίδα;
Είμαστε μια αριστερά, κέντρο, μετά δεξιά
είμαστε όλης της γης τα μυαλά;

Είμαστε μια ιστορία, μια λέξη δημοκρατία;
Είμαστε όλον το χρόνο ξάπλα σε μια παραλία;
Είμαστε αυτό που γίναμε με μία ματιά;
Αυτό που είμαστε πάμε να πούμε δυνατά..

Είμαστε στίχοι, μουσική και αλητεία
Μεγάλη είμαστε αγκαλιά σε μια πορεία.
Ξανακαρφώσαμε τ’ αστέρια σε κάθε νυχτιά
Εμείς είμαστε ρε η πιο μεγάλη φωτιά.

Είμαστε πολιορκημένοι όχι όμως ηττημένοι
νικητές είμαστε, λεύτεροι και ενωμένοι.
Κι η ματιά μας μοιάζει τόσο στον ουρανό
δε λυγίζουμε μαλάκες, θυμηθείτε το αυτό.

Και αν τώρα κάποιοι ξεχαστήκαν με το πρωτοβρόχι
εγώ έχω ακόμα στην ψυχή μου εκείνο το όχι,
τα βήματά μου και τις λέξεις μου θα σημαδεύει
και την οργή μου για αυτούς θα θεριεύει.