Χαρά μου είμαι εδώ στο ρυθμό,
της μουσικής μου μια ανάσα κρατώ,
για τη στιγμή την ύστατη ζω
από τα μίση μου ν’ απαλλαγώ.
Που μας γεμίζεις με λάμψη σκοτιάς
στα μονοπάτια της ερημιάς,
σε ροδάγκαθα δίπλα ακουμπάς
μήπως πυρώσεις μια σπίθα φωτιάς.
Στέκομαι εδώ με σκέψεις σωρό,
με ανακούφιση βλέπω ουρανό,
γυρίζω κάτω το βλέμμα, θαρρώ
πως δεν γεννήθηκα για έναν σκοπό.
Αμφισβητώ κι εσύ προσπερνάς
τις λέξεις μου όλες, χαρά μου που πας,
μνημονεύω χειμώνες, κολλάς
και μάταιες αγκάλες σκορπάς.
Φεύγω από ‘δω και μένεις εσύ,
παραμένεις σε μια λογική,
συμβιβάζεσαι μ’ όλη τη γη,
παρηγοριέμαι, αν είναι θα ‘ρθει.
Είσαι στ’ άδικο, στα φθονερά
μέσα στα δάση, σε μία σπηλιά,
έχεις ξεχάσει πως μοιάζει η καρδιά
κι αδιαφορείς για τα «θέλω», τ’ απλά.
Επιστρέφω ξανά μ’ ομορφιά,
με ζωντάνια φυτεύω φιλιά
από την άμμο να φτάσουν ψηλά
μα ξεφεύγεις μακριά πιο γοργά.
Πες μου χαρά μου αν κοιτάς
προς τα μέρη αυτά της φωτιάς,
χαρά μου γλυκιά ξεγελάς,
τη νυχτιά μου σκορπάς σα φονιάς.

Πες μου χαρά μου που πας,
μάταιες αγκάλες σκορπάς,
σε ποιους χειμώνες ξανά τριγυρνάς
πριν έρθει κι αυτή η νυχτιά.

Πες μου χαρά μου αν γελάς,
στα ίδια βλέμματα πάλι αν πονάς,
την ψυχή μου αν την ξεγελάς
πριν φύγεις στην ξενιτιά.

Μου χάρισες χαρά μου πόσα χρώματα,
εικόνες, λουλούδια κι αρώματα
και τώρα που πας,
τα μαύρο χρώμα στην καρδιά μου κολλάς
και φεύγεις στην ξενιτιά

Στο τώρα χαρά μου σιωπάς,
πέφτεις σε ανθούς κερασιάς,
αποκοιμιέσαι και σιγομιλάς
κι αστρόσκονη στις ρίζες σκορπάς.
Παλεύω κι εγώ στο παρόν
να γίνω ένα ανώτερο ον,
γυρεύω τις αύρες ματιών
να τις κλέψω απ’ το παρελθόν.
Στο χθες αρνιέσαι και λιγοψυχάς,
αυτός ο κόσμος δεν ήταν για μας,
μ’ αγνοείς και μ’ αργύρια πουλάς
τα συναισθήματά μου παρηγοριάς.
Εγώ μες στα χείλη κρατώ
το χαμόγελό σου, τα «σ’ αγαπώ»
κι αναρωτιέμαι διαρκώς αν μπορώ
να λησμονήσω τον δικό μας καιρό.
Στο αύριο που θα ‘σαι ρωτώ,
μιαν απάντηση απλά καρτερώ,
ξημερώνομαι μα δε θωρώ
στον καθρέφτη τον δικό μου εαυτό.
Δε θ’ απλώσω κι εγώ τα φτερά,
δεν θα ριζώσεις σε νου και καρδιά,
δεν θα βαδίσω μ’ άλλη αγκαλιά
κι εσύ τραβάς προς την ξενιτιά.
Τι άλλο να τάξω κι εγώ,
μου λείπεις μα δεν προσδοκώ,
η απαντοχή μου πια στο μισό,
σ’ ένα όνειρο θα σου κρυφτώ.
Να δω αν θα ψάξεις κι εσύ,
αν διστάσεις από τη ντροπή
ή αν μ’ αγγίξεις πιο δυνατή,
αν κοιμηθούμε απόψε μαζί.

Πες μου χαρά μου που πας,
μάταιες αγκάλες σκορπάς,
σε ποιους χειμώνες ξανά τριγυρνάς
πριν έρθει κι αυτή η νυχτιά.

Πες μου χαρά μου αν γελάς,
στα ίδια βλέμματα πάλι αν πονάς,
την ψυχή μου αν την ξεγελάς
πριν φύγεις στην ξενιτιά.

Χαρά μου χάρισέ μου κι άλλα χρώματα,
εικόνες, λουλούδια κι αρώματα
και πες μου αν γελάς,
το μαύρο χρώμα απ’ την καρδιά μου αν πετάς
πριν φύγεις στην ξενιτιά.