Φίλιωσε μέσα στην καρδιά μου και γυρίζει σα σφαίρα
ένα συναίσθημα που τίποτα δεν πάει παραπέρα,
μία φοβέρα που αμπαρώνω, ανακυκλώνω
από το σούρουπο ως το επόμενο πρωί και δε γλυτώνω.
Κι αδρανώ, σε σένα όσα σκέφτομαι να πω,
πριν αρθρώσω όσα νιώθω αμέσως οπισθοχωρώ,
δειλιάζω, δως μου κουράγιο να σου τάζω
όλα τα όμορφα στ’ ασκέρι μου να δεματιάζω,
όλα τα όμορφα
Αυτά που μάζευα καιρό,
για να στα φτιάξω ουρανό,
μαζί σου εκεί να σεργιανώ,
χωρίς εσένα δεν μπορώ.
Χωρίς εσένα, κυλάνε βράδια απεγνωσμένα
κι ο εαυτός μου βαδίζει σε λουλούδια κομμένα,
τσαλαπατημένα δίχως σπάνια αρώματα,
ξεθωριασμένα από τη λύπη τους τα χρώματα.
Κι ελαττώματα φαντάζομαι να επισημάνω
σε μια στιγμή ό,τι γεννιέται να ψυχράνω,
αναλαμβάνω ευθύνες και επιλογές
και παντού αναζητώ τις δικές μας στιγμές.
αναζητώ
το άγγιγμά σου να πιαστώ,
το βλέμμα σου να ξεχαστώ,
τη γεύση σου να γλυκαθώ,
χωρίς εσένα τι να βρω.
Και ξέρεις ήρθαν αγκαλιές να με ζεσταίνουν τη νύχτα,
χείλη απαλά να ψιθυρίζουν καληνύχτα,
λόγια κι ανάσες σιμά στο μαξιλάρι μου,
όχι σαν κι αυτά που εσύ αφιέρωνες για χάρη μου.
Αντίκρισα ματιές να με κοιτάνε φλογερές,
στο καταχείμωνο εμφανίστηκαν ακρογιαλιές
κι αστέρια, σου λέω ζητιάνεψα αστέρια
όπως αυτά που εσύ μου ταίριαζες στα χέρια
όμως μια νύχτα,
είπα πως μόνος μου θα ζω
κι από τον κόσμο θα χαθώ,
διαρκώς να ονειροπολώ
χωρίς εσένα ν’ αγαπώ.

Ταξίδεψα τις σκέψεις μου σ’ απόσκερα μέρη
και σφράγισα τον έρωτα με βουλοκέρι,
ώσπου τ’ αγέρι να μου χαράξει μονοπάτια
για να διώξω όλες τις έγνοιες και τα κεσάτια.
Μέσα στα μάτια στάλαξα το χαμόγελό σου,
όπου και να ΄σαι να ‘μαι ο φύλακας ο άγγελός σου,
να μην φοβάσαι τη σκοτεινιά και το χιονιά,
τη μοναξιά και τίποτα να μην σε ξεγελά.
μέσα στα μάτια
ταίριαξα τις μικρές φωτιές,
που αναβλύζαν οι αγκαλιές
κι είπα πως μέχρι να σε δω
χωρίς εσένα δεν κοιτώ.
Χωρίς εσένα πώς να γίνω ποιητής,
ξεκινώ να σου γράψω δυο στιχάκια σιωπής,
ξεκινώ, σταματώ, ξεκινώ, άσπρο χαρτί
και περάσαν οι μέρες και δεν φάνηκες κι εσύ.
Εσύ που μου ‘μαθες να κάνω καθετί διαλεχτό,
να κουρσεύω στη φωτιά μου και να νικώ,
για το χρόνο που λυσσάει να αδιαφορώ
και μαζί σου κάθε φόβο να ξεπερνώ
γιατί μαζί σου
έστω το λίγο εκτιμώ,
και για τα πάντα προσπαθώ,
τα εμπόδια να τα προσπερνώ
κι αληθινά να αγαπώ.
Και ξέρεις ήρθαν αγκαλιές να με ζεσταίνουν τη νύχτα,
χείλη απαλά να ψιθυρίζουν καληνύχτα,
λόγια κι ανάσες σιμά στο μαξιλάρι μου,
όχι σαν κι αυτά που εσύ αφιέρωνες για χάρη μου.
Αντίκρισα ματιές να με κοιτάνε φλογερές,
στο καταχείμωνο εμφανίστηκαν ακρογιαλιές
κι αστέρια, σου λέω ζητιάνεψα αστέρια
όπως αυτά που εσύ μου ταίριαζες στα χέρια
όμως μια νύχτα,
είπα πως μόνος μου θα ζω
κι από τον κόσμο θα χαθώ,
διαρκώς να ονειροπολώ
χωρίς εσένα ν’ αγαπώ.