Σαν αγριοβότανο φυτρώνω σε άνυδρη γη,
μέσα στ’ αγκάθια μου έχω κρύψει όλη μου την οργή,
γυρτός με μια του ήλιου αχτίδα
μήπως ραντίσει όλα τα φύλλα μου με λίγη ελπίδα.
Σαν σιωπηλό προσευχητάρι μνημονεύω τις ευχές
στον κατατρεγμό μου πάνω λαγιάζω με δροσιές,
στο χειμώνιασμα μου αφήνω τα αρχικά σου στο χιόνι
μήπως πιστέψω πως κι εμείς δεν μείναμε μόνοι.
Σαν εκμανής παραδίδομαι στα τραγικά,
συγκρούομαι με εκείνα που φυλάω στην καρδιά,
με το πεπρωμένο και τον μισερό εαυτό μου,
φυλακίζω σπάνια όνειρα στην κιβωτό μου.
Σαν παρανοϊκός αποσώνω τα έρμα πάθη μου
επανορθωτικός κι ημεροσμίγω με τα λάθη μου,
μονοτονώ με τη ζωή μας κι αναζητώ
το φανταστικό, το ρομαντικό, το ζηλευτό.
Σαν ιδεαλιστής για του μυαλού μου τα καλούμενα,
αδιάλλακτος με το παρόν ξορκίζω τα μελλούμενα,
αλήτης ποιητής, θηρευτής των μοναδικών,
των απαράμιλλων, βαστάζος των στιγμών.

Φαντάσου να ‘ρθει μια μέρα που το μυαλό μου θα ησυχάσει,
το όνειρό μου θα κλεφτεί με τα πρωινά μου,
η φωνή μου λιγοστή θα ξεμείνει στη χάση
και τότε εγώ πώς να σου γράψω;

Φαντάσου η φλόγα μου στο χθες να θελήσει ν’ αράξει
κι εγώ αν κι άσος της φωτιάς να μην μπορώ να την θεριέψω,
η απουσία των τραγικών να μ’ έχει ρημάξει
και τότε εγώ πώς να σου γράψω;

Σαν συμπονετικός και μελαγχολικός,
σκαρώνω όμορφες λέξεις κι αφηρημένα ευγενικός,
θα γεράσω με τους στίχους μου και πριν με θάψω
να μην ζήσω φορά που δεν μπορώ να σου γράψω.
Σαν ερωτικός κι η μούσα μου στην αγκαλιά,
μεθώ τις χαραυγές γιατί ήταν νύχτα γλυκιά,
πριν φύγουνε τα χρόνια κι οι Κυριακές
και ρθουν αργίες πένθιμες και αδειανές.
Σαν θάλασσα συννεφιασμένη κι ανακριτική,
αποκτώ εμμονή στη στεριά να ξεβραστεί,
όλη η αλμύρα που χαριστικά με είχε γητεύσει,
ανεμοράχι θα γίνω, ποιος θα με φυγαδεύσει;
Σαν ανηρέμητος γυρεύω και δαυλιάζω,
δεν ησυχάζω και τ’ αστέρια απ’ τον ουρανό χουφτιάζω,
μα αγαλλιάζω μπροστά στη δική σου προσμονή
ξαπλώνω κάτω απ’ της ματιάς σου την ανθοβροχή.
Σαν καλωσόρισμα στην τρέλα μου στήνω γιορτή,
τραγουδώ μια οκτάβα κάτω κι ας το πάμε μαζί,
φαντάσου η φλόγα μου στο χθες να θελήσει ν’ αράξει
κι εγώ αν κι άσος της φωτιάς να μην με ψάξει..

Φαντάσου να ‘ρθει μια μέρα που το μυαλό μου θα ησυχάσει,
το όνειρό μου θα κλεφτεί με τα πρωινά μου,
η φωνή μου λιγοστή θα ξεμείνει στη χάση
και τότε εγώ πώς να σου γράψω;

Φαντάσου η φλόγα μου στο χθες να θελήσει ν’ αράξει
κι εγώ αν κι άσος της φωτιάς να μην μπορώ να την θεριέψω,
η απουσία των τραγικών να μ’ έχει ρημάξει
και τότε εγώ πώς να σου γράψω;