Στης Ικαρίας τ’ ανεμοτάφια
άδειασα της ζωής μου την ασάφεια,
λόγια ξυράφια οι ανέμοι στείλαν
κι οι φοβισμένοι άνθρωποι στάμνες παραγγείλαν.

Μέσα τους κλείσαν να μην ξεφύγουν,
έτσι νομίζαν το κακό πως θ’ αποφύγουν
όπως κι εγώ τα όμορφά μου τα χρυσάφια
παντοτινά τα σφράγισα στ’ ανεμοτάφια.

Στης Ικαρίας τα χωριά,
στις πλαγιές εκείνες, ανατολικά
βάλθηκαν οι άνθρωποι να θάψουν τα δεινά
και να κοιμίσουν τους ανέμους, στη Νικαριά.
Σε τύμβους από χώμα, με ατσάχους μια χεριά
στεκόντουσαν σιμά με μια στάμνα στα πλευρά
ανοιγμένη μπροστά να παγιδέψουν τον αγέρα,
και ύστερα τη βύθιζαν στη γη πριν έρθει η μέρα.
Στα Νέγια, Μονοκάμπι και Καταφύγι
παίρναν οι χωριανοί τόσους ανέμους στο κυνήγι,
των έρμων τη σοδειά ξέρανε μόνο να αλωνίζουν
ίσως έτσι κι οι νεκροί παύαν να ψιθυρίζουν.
Αυτή η παράδοση αφορίστηκε απ’ την εκκλησία
μα με το πέρασμα των χρόνων δε ξεχάστηκε η ιστορία
κι αναβιώνουν τ’ ανεμοτάφια
σφαλίζουμε όλοι εκεί της ζωής μας την ασάφεια.
Στης Ικαρίας τ’ ανεμοτάφια
αγάπες, σκέψεις, έρωτες και χρυσάφια
σφραγίζονται σαν άνεμοι στις στάμνες μέσα
κι αφήνω κάτι εγώ κι εκεί, έγια μόλα έγια λέσα.





Σε γύρεψα στον Εύδηλο, παντού στο λιμάνι,
πάνω στις Ράχες, στο Χριστό, εκεί όπου μάτι δε φτάνει,
στον Κάμπο, στον Αρμενιστή και κάτω στον Να,
στο Καρκινάγρι έγραφα στίχους κάθε βραδιά,
πήγα στο φάρο, Άγιο Κήρυκο , στα Θέρμα στα λουτρά,
οι Σευχέλλες είχαν κάτι απ’ τη δική σου ομορφιά,
στο Πέζι και στις Καστανιές, δίπλα στο φράγμα
να σ’ ανταμώσω κάπου εκεί κι ας ήτανε θαύμα.
Στις Βρακάδες σκαρφάλωσα τη θέα να δω,
στον Κουντουμά για σένα χτύπησα αρχαίο καμπαναριό.
Σε Γιαλισκάρι, Καραβόσταμο και Μεσακτή
κάθε άνεμος θεριεύει τη δική μου ψυχή.
Στ’ ανεμοτάφια έτσι ρίζωσα για χίλιες και μια μέρες,
να διώξω εκεί προσπάθησα κατάρες και φοβέρες,
σε μια στάμνα αιχμαλώτισα έναν άνεμο γνωστό
και τ’ όνομά σου ψέλλισα ως τον Αυγερινό.
Και έθαψα τη στάμνα στο έδαφος βαθιά,
να ξορκίσω τα χρυσάφια που ‘χα μέσα στην καρδιά
κι έφυγα μήπως ξέχναγα τη Νικαριά,
στ’ ανεμοτάφια η θύμησή σου όμως με γυρνά.

Στης Ικαρίας τ’ ανεμοτάφια
άδειασα της ζωής μου την ασάφεια,
λόγια ξυράφια οι ανέμοι στείλαν
κι οι φοβισμένοι άνθρωποι στάμνες παραγγείλαν.

Μέσα τους κλείσαν να μην ξεφύγουν,
έτσι νομίζαν το κακό πως θ’ αποφύγουν
όπως κι εγώ τα όμορφά μου τα χρυσάφια
παντοτινά τα σφράγισα στ’ ανεμοτάφια.