“Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε για θηριώδη κακία
αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία.
Ένα θηρίο δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο κακό όσο ο άνθρωπος,
τόσο επιδέξια κακό.”

Άνθρωπος αυτό το ιδιαίτερο είδος,
ξεχωριστό κι ανώτερο απ’ τις άλλες ανθρωπίδες
καμάρι γυρτό της κάθε πατρίδος,
κι αβδηρίτης όταν βγάζει ρυτίδες.
Άνθρωπος που σκοτώνει ανθρώπους
και καταστρέφει τη γη που πάνω κατοικεί,
επιζητεί την εξουσία διακαώς κατά τόπους
κι η συνείδηση τον κάνει όλα να τα φθονεί.
Έτσι κι εγώ φαρμάκι πότισα τα εσώψυχά μου
κι έχτισα κόσμους παντού για να διοικώ,
τροφή μου όλα τα όντα για τα σωθικά μου
και δεν βρίσκω ακόμα κάτι για να ντραπώ.
Εχθρός μου θα ‘πρεπε να ναι ο εαυτός μου
μα πίστεψα στα λόγια ηγετών και τρελών,
το φως μου ξάφνου το ‘κρυψα μπρος μου
κι έγινα έρμαιο Θεών και θρησκειών.
Μες στην ψυχή μου το χθες για το αύριο θρήνησε
κι ορκίστηκα μεμιάς υπέρ των ηδονών
μα ο κόσμος χωρίς τον άνθρωπο ξεκίνησε
και θα τελειώσει φυσικά χωρίς αυτόν.

Φαρμάκι πότισα τα εσώψυχά μου κι ήρθε ο καιρός
να μιλήσω και ν’ απλώσω σκοτάδι στο φως,
έτσι γεννήθηκα εδώ επιδέξια κακός,
γεννήθηκα άνθρωπος.

Λύγισε η σκέψη μου, αρματώθηκα σωστός κυνηγός,
ποτέ δεν μ’ ένοιαξε αν δακρύζει για μέρες ο ουρανός,
ορκίστηκα στα λάθη μου επιδέξια κακός,
γεννήθηκα άνθρωπος.

Άνθρωπος, τ’ όνειρο μιας μέτριας σκιάς
μιας καταχνιάς και μιας αιώνιας παρηγοριάς,
λειψό στην τελειότητα της πονηριάς
επιδέξια κακό ίδιας κοψιάς.
Άνθρωπος, σαν παγώνι ανοίγει φτερά
και θαρρεί πως συγκεντρώνει όλη την ομορφιά
μα το παγώνι ζει στο χώμα, δεν μπορεί να πετά
και κάπου εκεί η νοημοσύνη του σταματά.
Μια υπέρμετρη επίδειξη, σε όλα να μαι πρώτος
μαγάρισα περίτεχνα όλα τα βήματά μου,
φωτιά σε πόσες χώρες και βόμβες και σκότος
σκόρπισα γιατί δεν μου φτάναν τα λεφτά μου.
Αρνήθηκα κι εγώ τον προορισμό μου
και ήθελα να γίνω όσα σιχαίνομαι στους γύρω μου,
λαχτάρησα το απαγορευμένο για δικό μου
κι έγινα ακόμα ένα σφαχτάρι για τον κλήρο μου.
Λύγισε η σκέψη μου και έχασα την ανθρωπιά μου
κι αρματώθηκα σωστός κυνηγός,
μια ευχή κάνω στερνή να ‘ρθω στα συγκαλά μου
να πάψω εδώ να είμαι επιδέξια κακός.

Φαρμάκι πότισα τα εσώψυχά μου κι ήρθε ο καιρός
να μιλήσω και ν’ απλώσω σκοτάδι στο φως,
έτσι γεννήθηκα εδώ επιδέξια κακός,
γεννήθηκα άνθρωπος.

Λύγισε η σκέψη μου, αρματώθηκα σωστός κυνηγός,
ποτέ δεν μ’ ένοιαξε αν δακρύζει για μέρες ο ουρανός,
ορκίστηκα στα λάθη μου επιδέξια κακός,
γεννήθηκα άνθρωπος.